Δεκεμβριανά 1944 πριν 70 χρόνια. Χριστούγεννα του 1944. Μια ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ στην οποία συμμετέχουν έμπειροι δυναμιτιστές και αντάρτες των Βουνών, όπως ο οπλίτης Μέμος κι ο λοχαγός Άγγελος ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Άννα αναλαμβάνει μια πολύ επικίνδυνη αποστολή. Πρέπει να φτάσουν στο κέντρο της πόλης των Αθηνών που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Άγγλων και του Ελληνικού τακτικού στρατού, και να ανατινάξουν το αγγλικό στρατηγείο που εδρεύει στο ιστορικό ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρετανίας». Περνώντας μέσα από τους δαιδαλώδεις υπονόμους, καταφέρνουν να φτάσουν στο συγκεκριμένο σημείο και τοποθετούν τα εκρηκτικά, αλλά την τελευταία στιγμή ανακαλείται η διαταγή. Το αρχηγείο τους, φοβήθηκε τις επιπτώσεις από τον ενδεχόμενο θάνατο του Άγγλου Πρωθυπουργού Ουίλσον Τσώρτσιλ, και έτσι ματαιώθηκε η όλη επιχείρηση. Σε σενάριο του Νίκου Φώσκολου. Ηθοποιοί: Λάκης Κομνηνός (λοχαγός Άγγελος), Νίκος Γαλανός (οπλίτης Μέμος, δυναμιτιστής), Γεωργία Ζώη (Άννα), Στέφανος Στρατηγός, Νίκος Τσαχιρίδης, Νίκος Λυκομήτρος, Νίκος Μπακογιάννης, Χρήστος Νάτσιος, Κωστής Μαλκότσης, Τίνα Σπάθη (Κατίνα), Gerald Parker (Σκόμπυ), Σπύρος Καλογήρου (Λογοθέτης), Βασίλης Διαμαντόπουλος (επιτελάρχης), Τούλα Σπινέλη, Λεωνίδας Αδαμόπουλος, Χάρης Εμμανουήλ.
Μουσική: Πάνος Τζαβέλας. Στους τίτλους αρχής ο Πάνος Τζαβέλας ερμηνεύει το τραγούδι " Το κόκκινο τρένο" σε μουσική δική του και στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1982-1983 και έκοψε 50.925 εισιτήρια. Ήρθε στην 26η θέση σε 48 ταινίες.
Που και Πότε;
Τη Δευτέρα 22
Δεκεμβρίου στις 18:00 στο Αμφιθέατρο 437.
Σενάριο: Enda Walsh, Steve McQueen
Ηθοποιοί:Michael Fassbender
Είδος: Δραματική, βιογραφία
Διάρκεια: 96'
Πρώτη προβολή:15/5/ 2008
(Cannes Film Festival)
Περιγραφή: Mε αφορμή την πρόσφατη απεργίας πείνας(δηλαδή το
σημείο που το σώμα γίνεται το ίδιο μορφή διαμαρτυρίας) του κρατούμενου
και υποδίκου Νίκου Ρωμανού η Κινηματογραφική Ομάδα Φιλοσοφικής Αθηνών
θυμάται ένα άλλον απεργό πείνας τον Gerand Rober "Bobby" Sands και των
απεργία πείνας μελών του ΙRA το 1981 με βασικό αίτημα οι κρατούμενοι
πολέμου να αναγνωριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι από την τότε
κυβέρνησης της Margaret Τhatcher του ηνωμένου βασιλείου. Ο Βρετανός
καλλιτέχνης, φωτογράφος, γλύπτης και κινηματογραφιστής, Steve Mcqueen,
γνωστός στο κοινό για την τεράστια επιτυχία του πρόσφατου 12 Χρόνια
Σκλάβος (2013) (όσκαρ καλύτερης ταινίας), αλλά και τη συλλογή
φωτογραφιών "Queen and Country" που απεικόνιζε Βρετανούς
στρατιώτες που πέθαναν στο Ιράκ. Σκηνοθετεί την πρώτη μεγάλου μήκους
ταινία του το "Hunger" (2008) περιγράφοντας με ωμό ρεαλισμό τις
τελευταίες έξι βδομάδες του "Bobby Sands" πραγματοποιεί μια σκληρή
επίθεση στις αισθήσεις του θεατή και με διεισδυτική ματιά αναλύει τι
γίνεται όταν το σώμα και το πνεύμα πιέζονται στα έσχατα όρια. Ενώ
"αναγκάζει" τον Michael Fassebender να πραγματοποιήσει την ερμηνεία της
ζωής του. Ενώ ο Steeve Mcqueen απέσπασε θετικές κριτικές με αποκορύφωμα
τη βράβευση του στο Φεστιβάλ των Κανών με τη χρυσή κάμερα για το
σκηνοθετικό του Ντεμπούτο. Για την ιστορία η απεργία του Bobby Sands
κράτησε 66 η ημέρες και έληξε με το θάνατο του στις 5 Μαΐου 1981. Βρήκε
πολλούς μιμητές, άλλοι εννέα πέθαναν και έληξε με την προσπάθεια της
καθολικής εκκλησίας που έπεισε τους συγγενείς των κρατουμένων να
σιτιστούν ενδοφλέβια.
Που και Πότε;
Τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου στις 18:00 στο Αμφιθέατρο 437.
Επίσημος Τίτλος: Die Welle Διεθνής Τίτλος: The Wave Διεθνής Πρεμιέρα: Στην Γερμανία την Πέμπτη, 13/3/2008 Σκηνοθεσία: Dennis Gansel Σενάριο: Ντένις Γκάνσελ (από τοβιβλίο του Τοντ Στράσερ) Πρωταγωνιστούν: Γιούργκεν Φόγκελ, Φρέντερικ Λο, Μαξ Ριέμελτ, Τζένιφερ Ούρλιχ, Κρίστιαν Πολ Κατηγορία: Πολιτικοκοινωνικό δράμα Γλώσσα: Γερμανικά Χρώμα: Έγχρωμο Έτος παραγωγής: 2008 Χώρα παραγωγής: Γερμανία Διάρκεια: 110'
Περιγραφή: Ένα πείραμα σε ένα σχολείο της Γερμανίας ξεκινά με τις καλύτερες των
προθέσεων, αλλά εξελίσσεται σε κάτι άγριο και βίαιο. Ο Ράινερ Βένγκερ,
καθηγητής Λυκείου με αναρχικό παρελθόν και πρωτοποριακές ιδέες για την
εκπαίδευση, αναλαμβάνει, στο πλαίσιο του μαθήματος της πολιτικής
θεωρίας, να διδάξει στους φοιτητές του για την τυραννία. Ο ίδιος,
βέβαια, θα προτιμούσε να αναλάβει να μιλήσει για την αναρχία, αλλά σε
αυτό τον έχει προλάβει ένας αυστηρός καθηγητής της παλιάς σχολής.
Σκηνοθεσία: Bernardo Bertolucci
Σενάριο: Bernardo Bertolucci (ιστορία, σενάριο), Franco Arcalli, Agnès Varda (γαλλικοί διάλογοι)
Ηθοποιοί: Marlon Brando, Maria Schneider, Maria Michi, Gitt Magrini, Jean-Pierre Léaud.
Αγγλικός Τίτλος: Last Tango in Paris
Αυθεντικός Τίτλος: Ultimo tango a Parigi
Είδος: Δραματική, Ρομαντική
Διάρκεια: 127'
Γλώσσα: Αγγλικά, Γαλλικά
Χώρα: Ιταλία, Γαλλία
Πρώτη προβολή: 14 Οκτωβρίου Νέα Υόρκη.
Περιγραφή:
Ένας μεσήλικας προσπαθεί να ξεπεράσει το θάνατο της γυναίκας του, δημιουργώντας μια σχέση καθαρά σαρκική με μια άγνωστη νεαρή, σε ένα άδειο διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού. Μια σπουδαία καταγραφή της απώλειας και της ανθρώπινης δύναμης της αυτοσυντήρησης και ταυτόχρονα μια καταβύθιση στον ανομολόγητο κόσμο του αρσενικού ψυχισμού και της επιθυμίας. Ρεσιτάλ ηθοποιίας του Μάρλον Μπράντο και πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της Μαρίας Σνάιντερ.Η απεικόνιση της αστικής αποξένωσης, της μοναξιάς που πνίγει τον πόνο της στον έρωτα (ή πιο σωστά, στο σεξ) ανάμεσα σε δύο σχεδόν άγνωστους ανθρώπους (που δε γνωρίζουν καν το όνομα ο ένας του άλλου), ελάχιστες φορές αποδόθηκε τόσο πετυχημένα.Η ταινία προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε ουκ ολίγες χώρες και έγινε αντικείμενο συζητήσεων και διαξιφισμών που διήρκεσαν μήνες και μήνες. Δεν ήταν λίγες οι χώρες στις οποίες το φιλμ λογοκρίθηκε, με την λογική πως απεικονίζει “πορνογραφικές” σκηνές. Στη χώρα μας μάλιστα, αρκετούς μήνες μετά την αρχική παρουσίαση της και εν μέσω Χούντας, η ταινία ακόμα δεν είχε προβληθεί και συζητούσαν γι' αυτήν άφθονες προσωπικότητες του κινηματογράφου και του θεάτρου της εποχής.Αλλού τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Ήταν χιλιάδες οι Ισπανοί που έφευγαν από τη χώρα τους προκειμένου να μεταβούν στη γειτονική Γαλλία και να δουν το φιλμ, που το ισπανικό δικτατορικό καθεστώς δεν επέτρεπε να προβληθεί.Όσον αφορά τον ίδιο τον Bertolucci, Οι ιταλικές αρχές κατέσχεσαν όλες τις κόπιες του έργου, μια εβδομάδα μετά την αρχική προβολή του και ο σκηνοθέτης πέρασε από δικαστήριο. Εν έτει 1976 το Ανώτατο Ιταλικό Δικαστήριο όρισε να καταστραφούν όλα τα αντίγραφα της ταινίας, ο Bertolucci φυλακίστηκε για 4 μήνες, ενώ παράλληλα στερήθηκε για πέντε χρόνια τα δικαιώματα του πολίτη, μαζί με το δικαίωμα της ψήφου!Τον Μπερτολούτσι ενέπνευσε ο πίνακας του Francis Bacon - Portrait of Lucian Freud, 1964, και χρησιμοποιήθηκε στους αρχικούς τίτλους της ταινίας. Είχε μάλιστα καλέσει τον Μπράντο σε έκθεση του Bacon, προκειμένου να αντλήσει ο ίδιος έμπνευση από τα έργα. “Ήθελα να είναι σα τις φιγούρες που βλέπουμε, ξανά και ξανά, στο έργο του Μπέικον: Πρόσωπα φαγωμένα απ' το εσωτερικό τους”.Βραβεία: Υποψήφιος για Όσκαρ 1974 Καλύτερης Σκηνοθεσίας Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.Υποψήφιος για Όσκαρ 1974 Πρώτου Ανδρικού Ρόλου Μάρλον Μπράντο.Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα 1974 Καλύτερης Ταινίας.Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα 1974 Καλύτερης Σκηνοθεσίας Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.Υποψήφιος για Bafta 1974 Πρώτου Ανδρικού Ρόλου Μάρλον Μπράντο.
Που και Πότε;
Τη Δευτέρα 24 Νοεμβρίου στις 18:00 στο Αμφιθέατρο 437
Το δράμα απεικονίζει την κοινωνία και την οικογένεια σε ένα χωριό της Βόρειας Γερμανίας λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο. Σύμφωνα με τον Χάνεκε, η ταινία πραγματεύεται τη "γέννηση κάθε τύπου τρομοκρατίας, είτε αυτή είναι πολιτικής είτε θρησκευτικής μορφής.
Γερμανία, λίγο πριν τον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μία σειρά ανεξήγητων γεγονότων διαταράσσουν την καθημερινότητα της παρακμασμένης κοινωνικής ζωής ενός προτεσταντικού χωριού. Μία καθημερινότητα αυστηρών ιεραρχιών, αυταρχικής πειθαρχίας, άκαμπτων ταξικών και έμφυλων διαχωρισμών. Τα παιδιά, οι οικογένειές τους, ο πάστορας, ο δάσκαλος, ο γιατρός βρίσκονται όλοι στο επίκεντρο. Όμως, ανεξήγητα περιστατικά συμβαίνουν, κάτι σαν μια απροσδιόριστη τιμωρία, αναστατώνοντας τη ροή της καθημερινότητας. Ποιος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά; Η ταινία αντιπροσωπεύει έναν ευφυή, σύνθετο στοχασμό πάνω στη γέννηση της βίας και την παρακμιακή πορεία της κοινωνίας, στις παρυφές του πολέμου που άλλαξε τον γεωγραφικό και ανθρώπινο χάρτη.
Οι αναμνήσεις ενός ανώνυμου ηλικιωμένου ράφτη αποτελούν μία παραβολή από ένα μακρινό καιρό τον οποίο ο ίδιος εργαζόταν ως δάσκαλος σε ένα χωριό και εκεί γνωρίζει την αρραβωνιαστικιά του την Εύα, η οποία υπηρετεί έναν τοπικό βαρώνο ως νταντά των δίδυμων παιδιών του. Το σκηνικό διαδραματίζεται σε ένα φανταστικό προτεσταντικό χωριό της Γερμανίας το Eichwald, από τον Ιούλιο του 1913 έως και τον Αύγουστο του 1914, όπου ο τοπικός πάστορας, ο γιατρός και ο βαρώνος επιβάλλονται στις γυναίκες της περιοχής, στα παιδιά και στους αγρότες.
Ο πουριτανός πάστορας αναλαμβάνει μαθήματα εκμάθησης της θρησκείας και δημιουργεί στα έφηβα παιδιά του μία ένοχη συνείδηση πάνω σε φαινομενικά μικρές παραβάσεις. Τα αναγκάζει να φορούν λευκές κορδέλες ως υπενθύμιση της αθωότητας και της αγνότητας από τις οποίες έχουν παραστρατήσει. Όταν ο γιος του εξομολογείται ότι αγγίζεται, ο πάστορας δένει τα χέρια του αγοριού στο προσκέφαλο του κρεβατιού κάθε βράδυ. Ο γιατρός, ένας χήρος, αντιμετωπίζει τα παιδιά του χωριού ευγενικά αλλά εξευτελίζει την οικονόμο του (την τοπική μαία) και βρίσκεται τη νύχτα με την έφηβη κόρη του. Ο βαρώνος, ο οποίος είναι ο αφέντης του φέουδου, εξασφαλίζει τις γιορτές συγκομιδής για τους κατοίκους του χωριού, εκ των οποίων πολλοί είναι εργαζόμενοι στο αγρόκτημα του. Με συνοπτικές διαδικασίες απορρίπτει την Εύα για κανένα προφανή λόγο. Ακόμη υπερασπίζεται την ακεραιότητα ενός αγρότη του οποίου ο γιος κατέστρεψε το χωράφι του βαρώνου με τα λάχανα.
Ο δάσκαλος συναντά την Εύα λίγο πριν αυτή γυρίσει στο πατρικό της στη διπλανή πόλη. Επισκέπτεται το σπίτι της κατά τη διάρκεια του ρεπού του τα Χριστούγεννα , παίρνοντας τη συγκατάθεση των γονιών της για να παντρευτούν ύστερα από ένα χρόνο αρραβώνα.
Ανεξήγητα περιστατικά συμβαίνουν . Ένα σύρμα δεμένο σε δύο δέντρα προκαλεί στο γιατρό μία τρομερή πτώση από το άλογο του. Η σύζυγος του αγρότη πεθαίνει στο πριονιστήρι όταν το σάπιο πάτωμα καταρρέει, λίγο αργότερα ο άντρας της αυτοκτονεί. Ο μικρός γιος του βαρώνου εξαφανίζεται την ημέρα του φεστιβάλ της συγκομιδής και βρίσκεται το επόμενο πρωί στον αχυρώνα κρεμασμένος ανάποδα με κατεβασμένο το παντελόνι και γλουτούς ματωμένους από μαστίγιο. Ένας αχυρώνας στο αρχοντικό καίγεται. Η βαρώνη λέει στον άντρα της ότι είναι ερωτευμένη με κάποιον άλλο άντρα. Η κόρη του οικονόμου βλέπει ένα βίαιο όνειρο με το γιο της μαίας, ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Έπειτα το αγόρι δέχεται και επίθεση και μένει σχεδόν τυφλό . Λίγο μετά αφού η κόρη του ανοίξει το κλουβί κρατώντας το ψαλίδι στα χέρια της, ο πάστορας βρίσκει το πουλί κατακρεουργημένο. Ο οικονόμος στο οικόπεδο του βαρώνου ανακαλύπτει ότι ο γιος του έχει κλέψει από το γιο του βαρώνου.
Όσο η κοινωνική ζωή του χωριού παρακμάζει με τα ανεξήγητα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα, η μαία ζητά ένα ποδήλατο από το δάσκαλο για να πάει στην πόλη, ισχυριζόμενη ότι έχει αποδείξεις που της έδωσε ο γιος της για την αστυνομία. Αυτή και ο γιος της δεν εμφανίζονται ξανά. Η οικογένεια του γιατρού έχει επίσης εκκενώσει τις εγκαταστάσεις. Οι αυξανόμενες υποψίες του δασκάλου τον οδηγούν σε μία αντιπαράθεση στο πρεσβυτέριο του πάστορα,όπου υπαινίσσεται ότι τα παιδιά του πάστορα είχαν εκ των προτέρων γνώση για τα τοπικά προβλήματα. Προσβεβλημένος ο πάστορας απειλεί το δάσκαλο, προειδοποιώντας τον ότι θα αντιμετωπίσει νομικές ενέργειες αν επαναλάβει τις κατηγορίες του.
Η ταινία τελειώνει κατά τη στιγμή της δήλωσης του πολέμου στη Σερβία από την Αυστρουγγαρία, με το αποτέλεσμα στην εκκλησία την ημέρα της επίσκεψης του υποψήφιου πεθερού του αφηγητή. Η δυσφορία παραμένει στο χωριό, αλλά καμία απόφαση δεν παρέχεται ούτε προς τους λόγους ούτε προς τους δράστες των γεγονότων.
Ο αφηγητής εγκαταλείπει το Eichwald μια για πάντα.
Με την κινηματογραφική σύνθεση εικόνων ολοκληρωτισμού, βίας, μίσους και διαφθοράς, με την αλληγορική αφήγηση περί του αβγού του φιδιού, και με φωτεινή μονοχρωμία και υποβλητικά πλάνα, ο Χάνεκε μοιάζει να επιδιώκει να δέσει τη «Λευκή Κορδέλα» του στον θεατή, καλώντας τον παράλληλα να ανακαλύψει τη δύναμη όσων πιθανώς ελλοχεύουν, καθώς και εκείνων που διαμόρφωσαν τον μετέπειτα ναζιστικό χαρακτήρα τους. Έξοχο το καστ, όπου πρωταγωνιστούν οι: Ούλριχ Τουκούρ, Μπούργκαρτ Κλάουσνερ, Σούζαν Λόθαρ, Κρίστιαν Φρίντελ.
Ένα αυθεντικό αριστούργημα και μία από τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν στη μεγάλη οθόνη, την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα...
Das weiße Band, Eine deutsche Kindergeschichte (κυριολεκτικά, "Η λευκή κορδέλα, μία ιστορία για τα παιδιά της Γερμανίας") έκανε την πρεμιέρα της στο 62ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Καννών το Μάιο του 2009 κέρδισε το βραβείο τουΧρυσού Φοίνικα (Palme d'Or), ακολουθήθηκε από θετικές κριτικές και αρκετά άλλα μεγάλα βραβεία, συμπεριλαμβανομένου αυτού στην 67η απονομή των Χρυσών Σφαιρών για το βραβείο της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Η ταινία έλαβε δύο υποψηφιότητες στα 82α Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για την κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας (εκπροσωπώντας τη Γερμανία) και Καλύτερης Φωτογραφίας (Κρίστιαν Μπέργκερ).
"Η Λευκή Κορδέλα" (The White Ribbon - 2009) του Μίκαελ Χάνεκε, με την υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία, προβλήθηκε στο 62 Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα, το βραβείο FIPRESCI και το Οικουμενικό Βραβείο του Φεστιβάλ, όπου και χαρακτηρίστηκε δικαίως, ως μία από τις σημαντικότερες ταινίες των τελευταίων ετών.
Βρισκόμαστε σ' ένα μικρό χωριό της βόρειας Γερμανίας, κάπου στα 1913. Ένας αόρατος αφηγητής μας υποδέχεται στο ασπρόμαυρο τοπίο και ξεκινά να μας διηγείται μια ιστορία της νεανικής του ηλικίας, όταν μια σειρά από ανεξήγητα γεγονότα αναστάτωσαν τη γαλήνια καθημερινότητα του χωριού του και σημάδεψαν καθοριστικά κι αμετάκλητα τις ζωές των χωρικών.
Πρώτο είναι ένα ανεξήγητο ατύχημα που βρίσκει τον γιατρό του χωριού βαριά τραυματισμένο: έκπληξη κι απορία πλανάται στους συγχωριανούς του για ένα συμβάν με άγνωστο υποκινητή και φαινομενικά χωρίς αιτία. Στη συνέχεια, μια γυναίκα σκοτώνεται σ' ένα μάλλον ύποπτο εργατικό δυστύχημα: οργή και καχυποψία ανάμεσα στους χωρικούς, ακόμα διάχυτη και χωρίς αποδέκτη. Λίγο μετά όμως τα πράγματα θα εκτροχιαστούν: μια φωτιά, μια εξαφάνιση, ένα παιδί που ξυλοκοπείται, κι άλλες εκρήξεις βίας, ένα ακόμα παιδί που βασανίζεται. Πλέον η αιτία είναι σαφής: η εκδίκηση -ο υποκινητής όμως παραμένει άφαντος. Ποιος το έκανε; Η απάντηση βέβαια δεν είναι τόσο εύκολη, όταν το κλασσικό σχήμα whodunit (ποιός το έκανε) μετατρέπεται στα χέρια του Haneke σε ένα ιδιάζων whydunit (γιατί το έκανε), με το ενδιαφέρον να μεταφέρεται από το ''ποιος'' στο ''γιατί'', σε μια αναζήτηση των αιτίων της -φαινομενικά- απρόκλητης βίας.
Οι κάτοικοι του χωριού, ενήλικοι και παιδιά, ζουν σε μια κοινωνία προτεσταντικής καταπίεσης. Οι μοναδικές αποχρώσεις της ζωής είναι γι' αυτούς το άσπρο και μαύρο, σαν τα πλάνα του Haneke που ντύνουν το χιονισμένο χωριό. Ηθική ή ανηθικότητα, καλό και κακό -δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες. Η καταπίεση κι η βία είναι αυτές που διαμορφώνουν χαρακτήρες, μαζί με την 'Λευκή Κορδέλα' της ηθικής (ο πάστορας, κυρίαρχη φιγούρα στο χωριό, τυλίγει στα χέρια των παιδιών που παρουσιάζουν αποκλίνουσες συμπεριφορές μια λευκή κορδέλα, για να φέρουν επάνω τους ένα στίγμα που θα τους θυμίζει την απομάκρυνσή τους από τις ηθικές αξίες).
Ένα ολόκληρο χωριό τυλιγμένο ασφυκτικά με μια Λευκή Κορδέλα, για να θυμίζει στους 'υποδειγματικούς' κατοίκους του τη φαυλότητα στην οποία είναι βυθισμένοι. Καταπίεση, κακοποίηση, εκδίκηση. Ένας φαύλος κύκλος που γεννιέται και γεννά τη βία. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, ωριμάζουν κι αρχίζουν σιγά-σιγά να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα γύρω τους, είναι φυσικό να επηρεάζονται και να διαμορφώνονται από αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Ο φόβος, η καχυποψία κι η ενοχή πνίγουν την παιδική αθωότητα και μετατρέπουν αργά αλλά σταθερά αυτή την ομάδα παιδιών σε
''enfants terribles'' που με την πρώτη ευκαιρία θα διδάξουν από πρώτο χέρι τον τρόμο (για τον Θεό και τον άνθρωπο), τον πόνο (τον σωματικό αλλά και τον ψυχικό) και τον θάνατο σε αυτούς που τους τον δίδαξαν. Ο μόνος άτρωτος παραμένει ο χαρακτήρας του δασκάλου, ο αποστασιοποιημένος μας αφηγητής, ο μόνος, συμπτωματικά (;) χωρίς απογόνους.
Ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών, «Η Λευκή Κορδέλα: Μια ιστορία για τα παιδιά της Γερμανίας», όπως είναι ο πλήρης αμετάφραστος γερμανικός τίτλος, είναι μια ιστορία για τα παιδιά της Γερμανίας, όχι όμως κι ένα αθώο παιδικό παραμύθι. Είναι μια παραβολή για την καλλιέργεια και την παγίωση της κοινωνικής βίας, για τη γένεση του Κακού, μια αλληγορική αφήγηση για την ανατροφή μιας ολόκληρης γενιάς Γερμανών που γαλουχήθηκαν με βία για να γεννήσουν αργότερα την υπέρτατη μορφή κοινωνικής και πολιτικής βίας -το ναζισμό.
Υπαινικτικό και βραδυφλεγές αλλά εντέλει αποκαλυπτικό, το δημιούργημα του Michael Haneke επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων στοιχειώνοντας τον θεατή για μέρες, και διεκδικεί επάξια μια κορυφαία θέση στην ήδη βαρυφορτωμένη με επαίνους καριέρα του ιδιοφυούς αυστριακού σκηνοθέτη.
Που και πότε
Την Δευτέρα, 3 Νοεμβρίου στις 18:00 στο Αμφιθέατρο 437.
Ο Δημήτρης και η Έλλη επικοινωνούν μέσω του Internet. Ξέρουν πολλά ο ένας για τον άλλο, αλλά δεν έχουν ειδωθεί ποτέ από κοντά. Για την ακρίβεια η Έλλη είναι ερωτευμένη με το Δημήτρη - χωρίς εκείνος να το ξέρει - από τότε που τον είχε δει τυχαία στη σχολή. Η Έλλη αποφασίζει να κατακτήσει το Δημήτρη ως NEFELH μέσα από το διαδίκτυο και ξεκινάει μαζί του μια ρομαντική αλληλογραφία. Παράλληλα επινοεί ένα δεύτερο εικονικό εαυτό, με το id SANDY, που έχει στο μυαλό της μόνο το σεξ. Θέλει να βάλει με αυτόν τον τρόπο σε δοκιμασία τα συναισθήματα του Δημήτρη. Αποτέλεσμα είναι ο Δημήτρης από τη μια να ανταλλάσσει τρυφερά e-mail με τη Νεφέλη, ενώ από την άλλη να φαντασιώνεται, κάνοντας chatting με τη Sandy. Από ένα σημείο και μετά, οι ήρωες αντιμετωπίζουν το σοβαρό δίλημμα να συναντηθούν και στην πραγματικότητα, όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν μεγάλες αναστολές.
Μια Ελληνική ταινία που δεν φοβάται να καταπιαστεί με ένα επίκαιρο θέμα. Το chatting έχει μπει για τα καλά στη ζωή των χρηστών του Internet. Πολλοί με αυτό, αναζητούν τον έρωτα άλλοι απλά το sex ή μια φίλια και όπου πάει. Στο μοτίβο αυτό και ο Μάρκος Χολέβας στήνει την ιστορία του με πρωταγωνιστές νέα παιδιά του σήμερα. Τελικά το Ε-mail προσπαθεί ίσως να δείξει ότι στην εποχή του διαδικτύου ο έρωτας δεν είναι καθόλου εικονικός .
Μέσα από το διαδίκτυο, ο 25χρονος Δημήτρης συναντά τη Νεφέλη, ένα κορίτσι στην ηλικία του, έξυπνο και όμορφο αν λέει αλήθεια. Ένας μεγάλος ηλεκτρονικός έρωτας γεννιέται. Οι δυο τους έχουν ανταλλάξει εκατομμύρια bytes και εκατοντάδες e-mails μεταξύ τους, έχουν συναντηθεί σε αμέτρητα εικονικά ραντεβού. Χωρίς ωστόσο, να έχουν ανταλλάξει ένα βλέμμα. Ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, στο ρομαντισμό και το καυστικό, συχνά σαρκαστικό χιούμορ, ανάμεσα στην τρυφερότητα και τον κυνισμό, μια παρέα νέων παιδιών μας ταξιδεύουν, μέσα από ανεξερεύνητα μονοπάτια του κυβερνοχώρου, στον αντιφατικό κόσμο του σήμερα. Παρεξηγήσεις, αθέλητες και ηθελημένες, οι οποίες προέρχονται από ένα νέο, επικοινωνιακό μέσο, που σου επιτρέπει να μην αποκαλύπτεις το αληθινό πρόσωπο ή την ταυτότητά σου. Μια αλλιώτικη, φρέσκια, νεανική ιστορία με πολύ χιούμορ, μέσα σε μια ζεστή, Αυγουστιάτικη Αθήνα.
Μουσική: Mikro
Η ταινία γυρίστηκε:
Περιοχή Ψυρρή
Που και πότε
Την Παρασκευή, 8 Αυγούστου, στην Ταράτσα του 4ου ορόφου, στις 21:00
Σκηνοθεσία: Oliver Stone
Σενάριο: Οliver Stone, Cristhpher Kyle, Laeta Kalogridis
Ηθοποιοί: Colin Farrel, Angelina Jollie, Anthony Hopkins, Rosario Dawson
Πρώτη προβολή: USA 16 November 2004 (Hollywood, California) (premiere)
Διάρκεια: 175΄
Περιγραφή:
Γεγονότα της ζωής του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η σχέση του με τον πατέρα του Φίλιππο, την μητέρα του Ολυμπιάδα, την σύζυγό του Ρωξάνη, τον στρατηγό του Πτολεμαίο, καθώς και η φιλία του με τον Ηφαιστίωνα.
Η ταινία, η παραγωγή της οποίας ξεπέρασε τα 220.000.000 δολάρια, προβάλλεται στο πλαίσιο της σειράς μαθημάτων για την Αρχαία Ελληνική Ιστορία από τον καθηγητή Κώστα Μπουραζέλη στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά το τρέχον ακαδημαϊκό εξάμηνο.
Πρόκειται για την πιο πρόσφατη απόπειρα κινηματογραφικής παρουσίασης του βίου και της δράσης του Μεγάλου Αλεξάνδρου με σύμβουλο επί των ιστορικών στοιχείων τον γνωστό Άγγλο ιστορικό Robin James Lane Fox. Παρά την αναπόφευκτη τάση μυθοπλασίας του σκηνοθέτη και την προσωπική ματιά και ερμηνεία πάνω στην προσωπικότητα του Αλεξάνδρου, που κινήθηκαν σαφώς και πέραν των δεσμεύσεων των ιστορικών μαρτυριών, η ταινία αυτή πέτυχε να αναδείξει ορισμένα, τουλάχιστον, ιστορικά στοιχεία για τον Αλέξανδρο και την εποχή του και να την οπτικοποιήσει σε αξιόλογο βαθμό. Προστέθηκε έτσι τελικά άλλο ένα καλλιτεχνικό έργο αποτύπωσης του λαμπρού θέματος, καθρέφτης και των τάσεων ερμηνείας της εποχής μας.
Η παρακολούθηση της ταινίας προτρέπει σε διάφορες σκέψεις και γόνιμη συζήτηση πάνω στις ιδιαίτερες δυνατότητες αλλά και στα όρια ελευθερίας του καλλιτέχνη. Ο καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών θα μας παρουσιάσει τα ιστορικά γεγονότα και θα μας αποκαλύψει τη μυθοπλασία στην ταινία του Oliver Stone.
Περισσότερα για τον σκηνοθέτη και τη γενικότερη τοποθέτησή του ως προς τη σχέση κινηματογράφου και ιστορίας μπορείτε να παρακολουθήσετε στο σχετικό βίντεο του Institute for Advanced Study στον ιστότοπο http://video.ias.edu/stone-event-1-13.
Για την ταινία θα μιλήσει ο καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κώστας Μπουραζέλης.
Που και πότε ; Πέμπτη, 25 Ιουνίου στις 18:00, στο Αμφιθέατρο 437. ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Ηθοποιοί: Vanessa Paradis, Daniel Auteuil, Frédéric Pfluger, Δημήτρης Γεωργαλάς.
Πρώτη προβολή: France 31 March 1999
Διάρκεια Ταινίας: 90 min
Περιγραφή:
Ο Γάλλος κινηματογραφιστής Patrice Leconte (γ.1947) σε περισσότερα από 40 χρόνια καριέρας έχει κατορθώσει να δημιουργήσει μια προσωπική αισθητική, χωρίς να μένει εγκλωβισμένος στις φόρμες του γαλλικού νέου κύματος. Από τους κριτικούς έχει χαρακτηριστεί ως ο Ευρωπαίος Woody Allen. Γνωστός στο κοινό και εκτός Γαλλίας για τα «Monsieur Hire» (1989) και κυρίως με το «Le Mari de la coiffeuse» (1990). Στο «La Fille sur le pont» (1999), επιλέγει να κάνει ρομαντική κομεντί με δραματικά στοιχεία, ενώ για άλλη μια φορά περιγράφει μια αντισυμβατική σχέση. Η Adele (Vanessa Paradis) μια ελαφρόμυαλη κοπέλα που παρασύρεται από εφήμερους μνηστήρες καταλογίζει τα δεινά στην κακή της τύχη. Αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της πέφτοντας πάνω από μια γέφυρα, όμως η περιπετειώδης συνάντηση με τον Gabor (Daniel Αuteil) που η δουλειά του είναι να εκτοξεύει μαχαίρια πάνω σε στόχους φαίνεται να αλλάζει την τύχη της. Πείθεται να γίνει ο ανθρώπινος στόχος του… και ίσως ο μέντορας της. Ξεκινούν μια περιοδεία στη μεσόγειο με σύντροφο την τύχη η οποία τους ευνοεί απροσδόκητα. Η πορεία τους, όμως, δεν είναι καθόλου προδιαγεγραμμένη οι σκηνές αγωνίας πάνω στον τροχό της τύχης –θανάτου σχεδόν αισθησιακές διαδέχονται κωμικές σκηνές και ευτράπελα, που αποζημιώνουν τον θεατή. Αισθητικά ενδιαφέρον αποτελεί η ασπρόμαυρη φωτογραφία η οποία κατορθώνει να δώσει ιδιαίτερη ατμόσφαιρα κάνοντας αναφορές στον ιταλικό νεοραλισμό. Το «La Fille sur le pont» (1999), ήταν υποψήφιο για χρυσή σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2000 και στα βραβεία Bafta στην ίδια κατηγορία το 2001, ενώ απέσπασε οκτώ υποψηφιότητες στα βραβεία Cesar το 2000, κερδίζοντας με τον Daniel Autel το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας, οι υπόλοιπες επτά υποψηφιότητες ήταν Α΄ γυναικείου ρολού, καλυτέρου σκηνοθέτη, καλύτερης ταινίας, καλυτέρου σεναρίου, καλύτερης φωτογραφίας, και καλυτέρου ήχου. Ιδιαίτερα ξεχωρίζουν ειδικά για τον Έλληνα θεατή τα πλάνα της καλοκαιρινής Αθήνας. Τέλος ας σημειωθεί ότι συμμετέχει και ο Έλληνας ηθοποιός Δημήτρης Γεωργαλάς σε ένα guest ρόλο.
Που και πότε ;
Πέμπτη, 19 Ιουνίου στις 18:00, στο Αμφιθέατρο 437.
Πρώτη προβολή: November 2012 (Amsterdam International Documentary Film Festival)
Διάρκεια Ταινίας:126'min
Περιγραφή:
Το Ένα βήμα μπροστά, ακολουθεί τον υποψήφιο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των δημοτικών εκλογών τον Νοέμβριο του 2010. Ο Γιάννης Μπουτάρης, κορυφαίος Έλληνας οινοπαραγωγός και απεξαρτημένος αλκοολικός, βραβευμένος για την οικολογική του δράση και εξέχον μέλος της κοινωνίας των πολιτών, είναι στα 68 του ο αντισυμβατικός ανεξάρτητος υποψήφιος για τη Δημαρχία της Θεσσαλονίκης στις εκλογές του 2010. Καθώς η χώρα αρχίζει να στροβιλίζεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης και του μνημονίου, ο Γιάννης Μπουτάρης μάχεται απέναντι σε ορατούς και αόρατους αντιπάλους.
Περιγραφή: O Μάρκος Γκαστίν («Θέμις», «Μασσαλία, μακρινή κόρη»)
παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ, υποψήφιο στα PRIX EUROPA 2013: ''Δημοκρατία,
ο δρόμος του σταυρού'' (2012) που σκηνοθέτησε σε συνεργασία με την
Κατερίνα Πατρώνη, τον Χάρη Ραφτογιάννη, τον Χριστόφορο Γεωργούτσου, την
Νικολία Αποστόλου και τον Γιάννη Μισουρίδη.
Ένα διεισδυτικό πορτρέτο της ελληνικής πολιτικής.
Οι εκλογές της 6ης Μαϊού 2012, που έγιναν σε καιρούς πρωτοφανoύς
κρίσης, αποτέλεσαν μία ιστορική στιγμή για την Ελλάδα, μία
πρόκληση για τη δημοκρατία της. Παρακολουθώντας βήμα-βήμα το
«δρόμο του σταυρού» τεσσάρων υποψηφίων για το βουλευτικό αξίωμα
(Γιάννη Ραγκούση για το ΠΑΣΟΚ, Νίκο Κωστόπουλο για τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,
Ρένα Δούρου για το ΣΥΡΙΖΑ και Ηλία Παναγιώταρο για τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), η
ταινία εξερευνά τα πολιτικά ήθη που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό
για τη δραματική κατάσταση του τόπου.
Ο βραβευμένος
σκηνοθέτης Marco Gastine που απέσπασε το 2004 το Κρατικό Βραβείο στο
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ
«Μασσαλία, μακρινή κόρη» και πήγε στις Κάννες με τα ελληνικά δικαστήρια
(βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Θέμις» που έθιξε δικομανία του σύγχρονου
Έλληνα), κάνει το πρώτο του πολιτικό ντοκιμαντέρ. Από την εποχή του
«Μαυρογιαλούρου», οι Έλληνες πολιτευτές, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση
σηκώνουν το δικό τους σταυρό, στο δικό τους «Γολγοθά». Κατορθώνει να
προσπελάσει το προεκλογικό image και να αποδώσει ένα ρεαλιστικό πορτρέτο
των Ελλήνων πολιτευτών και μάλιστα στη διάρκεια της πιο κρίσιμης
προεκλογικής περιόδου στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Χωρίς εξωτερικές
παρεμβάσεις δηλαδή προσωπικά σχόλια. Αποδίδει μια σύγχρονη ηθογραφία της
πολιτικής σκηνής απεικονίζοντας μια σαφή εικόνα της ελληνικής κρίσης «Ο
Δρόμος του Σταυρού» δεν αποτελεί ένα προϊόν της επικαιρότητας, αλλά
συνιστά ένα ιστορικό ντοκουμέντο, το οποίο έχει σαφή διαχρονική αξία,
προσεγγίζοντας μέσα από το ρεαλισμό της εικόνας το ρόλο των συντελεστών
της πολιτικής σκηνής στην παρακμή του ίδιου του πολιτικού συστήματος
αυτής της χώρας. Το ντοκιμαντέρ απέκτησε διεθνή απήχηση, αφού πέρασε τη
φάση της προεπιλογής συμμετέχοντας στα ευρωπαϊκά βραβεία ποιότητας (prix
Europa) στο Βερολίνο 2013, συμμετείχε στο διεθνές φεστιβάλ του Σάο
Πάολο 2013 και στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Λισαβόνας (Doclisboa) 2012.
Ηθοποιοί: Robin Williams, Robert Sean Leonard, Ethan Hawke
Πρώτη προβολή: 2 June 1989 (Toronto)
Διάρκεια Ταινίας: 128 min
Περιγραφή: Ένας προικισμένος καθηγητής της Αγγλικής Φιλολογίας
διορίζεται σε αυστηρά παραδοσιακό αρρεναγωγείο. Με το νεωτερικό πνεύμα
της διδασκαλίας του, προσεγγίζει ουσιαστικά τους μαθητές του, ξυπνώντας
τους έτσι το πάθος για τη ζωή και για τη γνώση, ενώ τους προτρέπει να
κυνηγάνε και να υλοποιούν τα όνειρά τους. Ταινία-πρότυπο για άλλες που
ακολούθησαν ["Η Λέσχη των Αυτοκρατόρων" (2002) και "Τα Παιδιά της
Χορωδίας" (2004)], βραβευμένη με Όσκαρ Σεναρίου (1990) από την
Αμερικανική Ακαδημία Βραβείων Κινηματογράφου.
Σενάριο: Ethan Canin (short story "The Palace Thief"), Neil Tolkin (screenplay)
Ηθοποιοί: Kevin Kline, Emile Hirsch, Rob Morrow, Paul Dano, Jesse Eisenberg
Πρώτη προβολή: 9 September 2002 (Toronto International Film Festival) (premiere)
Διάρκεια Ταινίας: 108 min
Περιγραφή: Ένας παλιομοδίτης καθηγητής κλασικής φιλολογίας σε
φημισμένο αμερικανικό λύκειο θυμάται το έτος 1972, όταν μπήκε στην τάξη
του ο γιος γερουσιαστή. Ο νέος μαθητής έχει αντιπαραθέσεις με τον ώριμο
καθηγητή, λόγω της ατίθασης συμπεριφοράς του. Οι συνέπειες της αντίθεσης
παρέμειναν και κατά τη συνάντησή τους ύστερα από χρόνια, ως σύγκρουση
της οικονομικής ισχύος με την πνευματική συγκρότηση! Όμως ο γιος του
μαθητή γίνεται απροσδόκητος μάρτυρας της αλαζονείας του... Παραλλαγή της
ταινίας "Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών" (1989).
