"Il Decameron" (1971)

Σκηνοθεσία:
Pier Paolo Pasolini

Ηθοποιοί:
Franco Citti, Ninetto Davoli and Jovan Jovanovic
Είδος: Δράμα, Κωμωδία
Πρώτη προβολή:1971 Γαλλία
Διάρκεια:
112 λεπτά






Περίληψη:
Ο μεγάλος αιρετικός του ιταλικού σινεμά μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη εννέα από της ιστορίες του Δεκαημέρου του Βοκάκιου: Μια νεαρή κοπέλα από τη Σικελία πέφτει δυο φορές θύμα εξαπάτησης, καταλήγει όμως πλούσια. Ένας άντρας προσποιείται τον κωφάλαλο στη σύσκεψη κάποιον ιδιόρρυθμων μοναχών. Μια γυναίκα πρέπει να κρύψει τον εραστή της όταν ο άντρας της γυρίζει σπίτι νωρίτερα. Ένας απατεώνας κοροϊδεύει έναν ετοιμοθάνατο ιερέα. Τρία αδέλφια παίρνουν εκδίκηση από τον εραστή της αδελφής του. Δυο φίλοι ορκίζονται να ανακαλύψουν τι υπάρχει στη ζωή μετά θάνατο. Ο Παζολίνι επιστρέφει ακόμα μια φορά στις αγαπημένες του συνήθειες: σαρκάζει την Εκκλησία, τον φιλελευθερισμό, τον έρωτα και την ίδια τη ζωή.

Trailer

Που και πότε ;
Την Παρασκευή, 17 Δεκεμβρίου, στο Αμφιθέατρο 437, στις 17:30, θα αρχίσει η προβολή της
ταινίας του Pier Paolo Pasolini "Il Decameron" (1971).Για το θέμα της ταινίας θα μιλήσει ο Καθηγητής Ιταλικής Λογοτεχνίας στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννης Τσόλκας.
ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Ο Θίασος (1975)

 Σκηνοθέτης: Θόδωρος Αγγελόπουλος

Χρώμα: Έγχρωμο

Ήχος: (Dolby) Stereo
Γλώσσα: Ελληνικά




Περίληψη:
Στο παράλληλο τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών παρουσιάστηκε το 1975 η ταινία «ο Θίασος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η ταινία δεν μπόρεσε να πάει στις Κάννες ως επίσημη συμμετοχή του ελληνικού κράτους αφού κατά κάποιο τρόπο θεωρήθηκε πολύ «αριστερή» για την εποχή. Παρόλα αυτά έλαβε το βραβείο FIPRESCI στα πλαίσια του Φεστιβάλ των Καννών , ενώ βραβεύτηκε και σε άλλα τρία φεστιβάλ (Βερολίνου-Βρυξελλών-Λονδίνου) εκτός της Θεσσαλονίκης από όπου έφυγε με έξι βραβεία. Στην παραγωγή τουΘιάσου βρίσκεται ο Γιώργος Παπαλιός (κόστισε 7.500.000 δρχ στα μέσα του 1970), στη φωτογραφία ο Γιώργος Αρβανίτης και στη μουσική ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Παίζει μία πλειάδα γνωστών ηθοποιών μεταξύ των οποίων οι: Εύα Κοταμανίδου, Αλίκη Γεωργούλη,Στράτος Παχής, Πέτρος Ζαρκάδης, Δάνης Κατρανίδης, Νένα Μεντή, Χριστόφορος Νέζερ, κ.α. Όσο για την υπόθεση; Η ιστορία ενός περιοδεύοντος θιάσου παρουσιάζεται στη μεγάλη οθόνη, απαλλαγμένη από ψυχολογικές αναλύσεις προσώπων. Τα μέλη του θιάσου μπλέκονται σε μία οικογενειακή ίντριγκα (μύθος Ατρειδών) ενώ η σύγχρονη ελληνική ιστορία από τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά έως την εκλογική νίκη του Παπάγου παρουσιάζεται μέσα από τις λήψεις του σκηνοθέτη.

Το Κόκκινο Τρένο (1982)

 

Σκηνοθεσια:
Σεναριο: Νίκου Φώσκολου
Ηθοποιοι: Λάκης Κομνηνός, Νίκος Γαλανός, Στέφανος Στρατηγός, Νίκος Τσαχιρίδης, Νίκος Λυκομήτρος, Νίκος Μπακογιάννης, Χρήστος Νάτσιος, Κωστής Μαλκότσης , Τίνα Σπάθη, Gerald Parker, Σπύρος Καλογήρου, Βασίλης Διαμαντόπουλος,
Μουσική: Πάνος Τζαβέλας. Χρώμα: Έγχρωμο
Ήχος: Mono
Γλώσσα: Ελληνικά




















Περιγραφή
Μια ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ στην οποία συμμετέχουν έμπειροι δυναμιτιστές, όπως ο οπλίτης Μέμος κι ο λοχαγός Άγγελος ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Άννα αναλαμβάνει μια πολύ επικίνδυνη αποστολή. Πρέπει να φτάσουν στο κέντρο της πόλης των Αθηνών που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Άγγλων και του Ελληνικού τακτικού στρατού, και να ανατινάξουν το αγγλικό στρατηγείο που εδρεύει στο ιστορικό ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρετανίας». Περνώντας μέσα από τους δαιδαλώδεις υπονόμους, καταφέρνουν να φτάσουν στο συγκεκριμένο σημείο και τοποθετούν τα εκρηκτικά, αλλά την τελευταία στιγμή ανακαλείται η διαταγή.

''GOOD BYE LENIN'' ΤΟΥ WOLFGANG BECKER (2003)

 

 

Σκηνοθεσία:
Wolfgang Becker

Ηθοποιοί:
Alexander Beyer, Daniel Bruehl, Michael Gwisdek, Chulpan Khamatova, Burghart Klaussner, Florian Lukas, Katrin Sass, Maria Simon

Είδος: Δράμα, Κωμωδία

Πρώτη προβολή: 13 Φεβρουαρίου 2003

Διάρκεια:
92 λεπτά

 

 

 

 

Περίληψη:
Goodbye Lenin! Ή αλλιώς η ταινία που κυκλοφόρησε στη Γερμανία με τον τίτλο “79qm DDR”. Γερμανικής προελεύσεως αυτή η πολυσυζητημένη ταινία που όλοι όσοι την είδαν τρέφουν τη σιγουριά ότι θα χτυπήσει το φετινό Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Το όλο δημιούργημα “Goodbye Lenin” φέρει σεναριακά τις υπογραφές του συγγραφέα Μπερντ Λάιχτενμπεργκ αλλά και του ίδιου του σκηνοθέτη Βόλφγκανγκ Μπέκερ.
Η τραγωδία που λαμβάνει χώρα το 1989 στο διχασμένο Βερολίνο, πιο συγκεκριμένα στο Ανατολικό, και κατ’ επέκταση στη διχασμένη χώρα σε Ανατολική και Δυτική Γερμανία, έχει ως εξής. Μία μητέρα δύο παιδιών, που εγκαταλείπει ο σύζυγος για να πάει στην μη σοσιαλιστική «δύση», ηρωική σοσιαλίστρια και υποστηρίκτρια του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας, παθαίνει καρδιακό επεισόδιο και πέφτει σε κώμα όταν βλέπει τον γιο της σε διαδήλωση. Όταν ξυπνάει από το κώμα αρκετούς μήνες αργότερα πολλά έχουν αλλάξει. Και το κυριότερο... έχει πέσει το τείχος. Τίποτα δεν είναι πια ίδιο! Και το τελευταίο πράγμα που θέλει ο γιος της είναι ένα δεύτερο καρδιακό επεισόδιο, που πιθανόν να υποστεί η μητέρα του αν αντιληφθεί ότι ο κόσμος της γκρεμίστηκε μαζί με το τείχος. Μόνη λύτρωση η δημιουργία ενός ψεύτικου κόσμου 79 τετραγωνικών μέσα σε έναν παγκόσμιο και τρομακτικά αληθινό.
Πυρήνας της ευφυούς ιδέας είναι τα συναισθήματα. Ο Μπέκερ παίζει με τα συναισθήματα όπως θα έπαιζε κάποιος με ένα νόμισμα. Τη μια στιγμή χαμόγελα και την άλλη δάκρυα. Η τραγωδία και η παρωδία. Αλλά τελικά η ταινία είναι περισσότερο κάτι σαν ένα ρεαλιστικό νεύμα αναμνήσεων στους θεατές. Είναι η Πολίτικη Κουζίνα αυτών που έζησαν από κοντά ή από μακριά εκείνη την εποχή και τα διαδραματιζόμενα γεγονότα και αυτών που είδαν και τις δύο όψεις του νομίσματος του Μπέκερ πριν από εμάς για εμάς.
Η αφοσιωμένη μητέρα ζει σε ένα ψεύτικο κόσμο που δημιούργησε για χάρη της ο αφοσιωμένος γιος. Η Κόκα Κόλα ρέει άφθονη στην πόλη την ίδια στιγμή που η ίδια θέλει να ξαναγευτεί εκείνες τις πεντανόστιμες πίκλες που παράγει (η μαμά μιλάει ακόμα στον ενεστώτα) κάποιο από τα εργοστάσια που είναι γεμάτο με πιστούς σοσιαλιστές. Το Goodbye Lenin ευτυχεί να παίρνει μια τόσο όμορφη ιδέα και να την δίνει στο κοινό χωρίς να έχει ούτε μία τρύπα ούτε μία στιγμή! Και το κυριότερο είναι μια ιδέα που πολύ επιδέξια ο Βόλφγκανγκ Μπέκερ σκηνοθετεί προσφέροντας στους θεατές συγκίνηση, γέλιο και την αδάμαστη ανάγκη να του σφίξουν το χέρι επειδή κατάφερε να γυρίσει μία από τις πιο αριστουργηματικά απλές και ευφυώς δοσμένες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Και αυτό μπορεί κάλλιστα να επαληθευτεί από όσους το δουν εφόσον υπάρχουν ορισμένες σκηνές-ορόσημα που σπάνια συναντάμε και ουσιαστικά είναι ότι και το κρεσέντο στη μουσική. Το συναισθηματικό ζενίθ! Ειδικά η σκηνή με τον «ιπτάμενο» Λένιν είναι απερίγραπτη!
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο μάνας-γιου κλέβει την παράσταση και καταφέρνουν να αποδώσουν τους ρόλους του φυσικά, γήινα, πηγαία. Εξίσου καλοί και οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Και εξίσου πηγαίο το δάκρυ και το γέλιο που μας προσφέρουν με τις ερμηνείες τους. Μάλιστα ο Γερμανός ηθοποιός που υποδύεται τον φίλο του γιου είναι απολαυστικός και ξεκαρδιστικός!
Φανταστείτε λοιπόν αυτή την ταινία σαν ένα ποτό. Έτσι έχουμε μια σταγόνα μόνο «Μεγάλο Δικτάτορα» και 6 μεζούρες «Τρούμαν Σόου». Πάρτε τώρα το ποτάκι σας και πηγαίνετε να το πιείτε στο Ανατολικό Βερολίνο των τελών της δεκαετίας του 80’. Απολαύστε αυτό το ποτό αργά μέχρι τέλους. Και αφήστε το ποτήρι στο παγκάκι που καθόσασταν. Γυρίστε σπίτι νωχελικά και με χαμόγελο. Αυτό είναι το Goodbye Lenin. Τέσσερα στα πέντε λοιπόν... γιατί ο απλός κινηματογράφος που καθηλώνει ευχάριστα το κοινό θέλει περισσότερη ευφυΐα από όση φανταζόμαστε.

Trailer…:

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΪΝ (1941)

 

 

 

 

Σκηνοθεσία: Orson Welles

Ηθοποιοί: Orson Welles, Joseph Cotten Dorothy Comingore

Είδος: Δράμα, Μυστηρίου

Πρώτη προβολή: 1 Μαΐου 1941 Νέα Υόρκη

 

 

 

 

 

 

Περίληψη:
"Για μένα, η εικόνα αποτελεί τη λύση σε όλα εκείνα, που η ποίηση και η μουσική υπαγορεύουν. Οι κινηματογραφικές εικόνες έχουν έναν εσωτερικό ρυθμό, ακριβώς όπως o ρυθμός της μουσικής ή ο ρυθμός της ποίησης. Δεν τριγυρίζω, συλλέγοντας όμορφες εικόνες, τις οποίες στη συνέχεια ενώνω. Πιστεύω στον κινηματογράφο σαν ένα ποιητικό μέσο. Δεν υπάρχει όμως εικόνα που να δικαιώνεται από μόνη της, όσο όμορφη, εντυπωσιακή, τρομερή ή τρυφερή κι αν είναι. Δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, εάν δεν μπορεί να προσφέρει μία πιθανή δίοδο στην ποίηση. [..]Κι όλα αυτά, δίχως η εσωτερική σύλληψη του συγγραφέα να στερηθεί ποτέ την συνοχή της.." Αυτά τα λόγια είχε πει κάποτε ο Orson Welles, αναφερόμενος στον κόσμο της έβδομης τέχνης, έναν κόσμο που σε όλη τη διάρκεια της ζωής του προσπαθούσε να κατακτήσει και αναμφίβολα το πέτυχε, ίσως με το πρώτο κιόλας βήμα του, το αριστούργημά του, τον "Πολίτη Κέην".

Η ταινία αποτελεί αφήγηση της ζωής του ήρωα Charles Foster Kane, ενός αμερικανού κρίσου, του οποίου τον θάνατο πληροφορούμαστε από τα πρώτα λεπτά της ταινίας. Μία συντακτική ομάδα δημοσιογράφων επιδιώκει να συμπληρώσει κομμάτι-κομμάτι το παζλ της πορείας αυτού του ανθρώπου, προσπαθώντας παράλληλα να λύσει το μυστήριο της τελευταίας του λέξης: "rosebud". Έτσι, χάρη στον ιδιοφυή χειρισμό σεναριακών και σκηνοθετικών ευρημάτων, ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια των δημοσιογράφων, αλλά και των θεατών, όλες οι πτυχές αυτής της μοναδικής ζωής, μέσα από τις αφηγήσεις των ανθρώπων που είτε σημάδεψαν την πορεία του, είτε ήταν παρατηρητές αυτής.

Αποτυπώνονται, έτσι, στο σελιλόιντ τα βήματα ενός μοναδικού ανθρώπου, που απήλαυσε την αμέτρητη γενναιοδωρία της μοίρας, προσπάθησε όμως με πίστη στις δυνάμεις του να πάρει την τύχη στα χέρια του, να μην ακολουθήσει τα εύκολα μονοπάτια, να πάρει ρίσκα και να τα υποστηρίξει μέχρι την τελευταία στιγμή και με κάθε κόστος. Ενός ανθρώπου που πάλεψε να εξισορροπήσει την φωτεινή πλευρά του εαυτού του με εκείνη τη σκοτεινότερη, ίσως υποκύπτοντας τελικά στη δεύτερη. Ακολουθούμε τα βήματά του, στην αναζήτηση της δικής του Εδέμ, βήματα που όμως ήταν κυκλικά, καθώς από την γεμάτη προοπτικές αφετηρία, τον πέρασαν από μονοπάτια δόξας αλλά και απελπισίας και τελικά τον άφησαν πίσω στην αρχή, μόνο του, να αναρωτιέται με νοσταλγία αν υπήρξε ποτέ αυτή η Γη των ονείρων του.

Ο "Πολίτης Κέην", αποτελεί τη μοναδική, αλλά παρόλα αυτά μεγαλειώδη, εφαρμογή του οράματος του Welles για δημιουργία ταινιών προσεγμένων -κυριολεκτικά-στην κάθε τους λεπτομέρεια, απαλλαγμένων από οποιαδήποτε πιθανή ατέλεια. Γυρισμένος στα 1941, ο Πολίτης Κέην αποτελεί σχεδόν εξ ολοκλήρου καρπό της αστείρευτης δημιουργικότητας και του πείσματος του Welles, καθώς ο ίδιος επιμελήθηκε σε μεγάλο βαθμό το σενάριο της ταινίας, την σκηνοθέτησε, κρατώντας παράλληλα και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και όλα αυτά σε ηλικία εικοσιπέντε ετών, κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Το γεγονός ότι στήριξε σχεδόν αποκλειστικά στη δική του δημιουργική σύλληψη και στις προσωπικές του επίμονες προσπάθειες μία ταινία, που έκτοτε έχει επανειλημμένα χαρακτηριστεί ως η καλύτερη ταινία της παγκόσμιας κινηματογραφικής ιστορίας, αποτέλεσε και θα συνεχίσει να αποτελεί αιτία φθόνου αλλά και πηγή έμπνευσης για όλους τους μετέπειτα κινηματογραφιστές. Ο "Πολίτης Κέην" είναι δίχως δεύτερη σκέψη ένα πραγματικό κινηματογραφικό διαμάντι, που ποτέ δεν πρόκειται να χάσει την γοητευτική του λάμψη.

Trailer…:

H Ένατη Πύλη

 

 

 

Σκηνοθέτης: Roman Polanski

 

Ηθοποιοί: Johnny Depp, Frank Langella, Lena Olin

 

Είδος: Θρίλερ, Μυστηρίου, Τρόμου

 

Πρώτη προβολή:  25 Αυγούστου 1999 Ισπανία

 

 

 

 

 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Ντιν Κόρσο , είναι ο καλύτερος στην δουλειά του . Έχει ειδικευτεί στο να εντοπίζει σπάνια βιβλία για μανιώδεις συλλέκτες. Η θέση του απαιτεί μεγάλη λογοτεχνική ειδίκευση , απέραντη υπομονή , νεύρα από ατσάλι και έλλειψη οποιουδήποτε ενδοιασμού. Είναι φυσικό λοιπόν ότι ο Μπόρις Μπάλκαν , ένας μανιώδης βιβλιόφιλος και οπαδός της δαιμονολογίας , προσεγγίζει τον Κόρσο , για να του αναθέσει μια αποστολή: να συγκρίνει το αντίτυπο ενός βιβλίου που απέκτησε με άλλα δύο αντίτυπα που βρίσκονται στην Ευρώπη, ώστε να βεβαιώσει την γνησιότητα του. Το βιβλίο επιγράφεται « Η Ένατη Πύλη του Βασιλείου των Σκιών», φημίζεται ότι έχει γραφτεί από ανθρώπινο χέρι με την βοήθεια σκοτεινών δυνάμεων. Ο Κόρσο εντοπίζει τα αντίτυπα για να διαπιστώσει ότι η αληθινή του αποστολή είναι άλλη…  

 

Trailer… Απλά μια μικρή γεύση!

Οι Γερμανοί Ξανάρχονται [1948]

 

Είδος: Κωμωδία

Σκηνοθεσία: Αλέκος Σακελλάριος

Σενάριο: Αλέκος Σακελλάριος , Χρήστος
Γιαννακόπουλος

Παραγωγή: Φίνος Φιλμ

Ηθοποιοί: Λογοθετίδης Βασίλης , Τσαγανέα Νίτσα , Λιβυκού Ίλυα , Σμυρνάκη Μαρίνα , Βαζά Ώρα , Βασιλειάδου Γεωργία , Δημόπουλος Ντίνος , Διανέλλος Λαυρέντης , Πρωτοπαππάς Ευάγγελος , Ροζάν Λουκιανός , Φωτόπουλος Μίμης , Τσαγανέας Χρήστος , Ασημακόπουλος Θεόφιλος , Βλαχόπουλος Γιώργος , Περιτσόπουλος Κώστας , Ιλαντζής Δημήτρης , Στρατηγός Στέφανος , Καρέτας Γιώργος , Σχοινάς Ιωάννης , Κουλμάσης Ρένος , Τσούχλος Γιώργος , Καλογήρου Δημήτρης , Φέρμας Νίκος , Κυριαζίδης Σταύρος , Χατζηαντωνίου Δημήτρης , Λεσέγκο Μιχαήλ , Χειμωνίδης Γιάννης , Οφροσίμοφ Αλέξης , Χειμαράς Χριστόφορος , Σακελλάριος Αλέκος

Διάρκεια: 85’

Υπόθεση:
Ο Θόδωρος, ένας φιλήσυχος νοικοκύρης που αγανάκτησε από την εμφύλια φαγωμάρα που διαδέχθηκε την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, πέφτει για έναν μεσημεριανό υπνάκο και βλέπει στον ύπνο του, ότι οι Γερμανοί ξανάρχονται. Ένα ολοζώντανο όνειρο που θα εξελιχθεί σε εφιάλτη και θα τον ξαναγυρίσει στις μέρες που κρυφάκουγε το ραδιόφωνο που φύλαγαν στο πηγάδι. Στις μέρες της πείνας και της ανέχειας που κυριαρχούσε ο φόβος για τον Γερμανό κατακτητή. Μια τέτοια μέρα, Γερμανοί θα μπουκάρουν στην αυλή του σπιτιού του και θα τον συλλάβουν μαζί με άλλους άντρες του σπιτιού...

Κάτι σαν Trailer…

Μετά το τέλος της ταινίας, θα συζήτησε μαζί μας ο καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χάγκεν Φλάισερ

''Klimt'', Ο Ζωγράφος των Αισθήσεων''

 

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑIΝΙΑΣ ''Klimt'', Ο Ζωγράφος των Αισθήσεων'' του Raoul Ruiz

 

 

Σκηνοθέτης:Raoul Ruiz

Σεναριογράφος:Raoul Ruiz-Gilbert Adair

Ηθοποιοί:John Malkovich,Veronica Ferres,Stephen Dillane, Saffron Burrows, Sandra Ceccarelli,
Nikolai Kinski ....

Πρώτη προβολή: Ολλανδία 28 Ιανουαρίου 2006

 

 

 

 

 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού ο ζωγράφος Γκουστάφ Κλιμτ βραβεύεται με χρυσό μετάλλιο για το έργο του και συναντιέται με εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής. Μέσα από αναμνήσεις, αφηγήσεις και φίλου, ξεδιπλώνεται η ζωή του Αυστριακού ζωγράφου, με τους εντυπωσιακούς, όσο και αισθησιακούς για την εποχή τους, πίνακες και το μεγάλο πάθος του για τις γυναίκες. Οι πολυάριθμες γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του, ο μεγάλος του έρωτας με τη χορεύτρια Λία Ντε Κάστρο και οι προκλητικοί του πίνακες, που καταδικάστηκαν στην πατρίδα του, αυτή είναι η φλογισμένη ζωή ενός από τους διασημότερους ζωγράφους...

 

Για το θέμα της ταινίας μίλησε ο επίκουρος καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρης Παυλόπουλος.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΑΡΟ ΣΤΟΝ ΛΕΝΙΝ του Herman Axelbank 1937

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΑΡΟ ΣΤΟΝ ΛΕΝΙΝ, 1917"

Είδος: Ιστορική
Σκηνοθεσία: Herman Axelbank (Χέρμαν Άξελμπανκ)
Ημερομηνία Παραγωγής: 1937
Υπόθεση:
H ταινία του Χέρμαν Άξελμπανκ «Από τον Τσάρο στο Λένιν» του 1937. Την αφήγηση στην ελληνική γλώσσα κάνει ο Πασχάλης Τσαρουχάς.
Αυτή η ταινία χρειάστηκε 13 χρόνια για να ετοιμαστεί. Τα γυρίσματα έγιναν από 100 διαφορετικούς οπερατέρ στη διάρκεια της επανάστασης. Μερικές φωτογραφίες πάρθηκαν από τον φωτογράφο του τσάρου, άλλες από σοβιετικούς φωτογράφους, από το Γερμανικό επιτελείο, από πολεμικούς ανταποκριτές των γαλλικών, αγγλικών και γιαπωνέζικων στρατών κατοχής, από αμερικάνους πολεμικούς ανταποκριτές και μερικές από ιδιωτικές συλλογές.
Κάθε γεγονός που αναφέρεται είναι αυθεντικό και έχει μπει στη σωστή χρονολογική σειρά.
Ο Χέρμαν Άξελμπανκ (1900-1979) γεννήθηκε στο Novo-Konstantinov της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στις 30 Μαΐου το 1900. Η οικογένειά του μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη το 1909. Το 1916 άρχισε να δουλεύει στην Goldwyn Pictures. Η Φεβρουαριανή Επανάσταση στη Ρωσία τον γοήτευσε και από τότε ήθελε να γυρίσει μια ταινία για την επανάσταση. Αφιέρωσε πάνω από πενήντα χρόνια συγκεντρώνοντας κινηματογραφικό υλικό των τελευταίων χρόνων της Αυτοκρατορικής Ρωσίας, των Ρωσικών επαναστάσεων, και των κυβερνήσεων που ακολούθησαν.

Dead Man

 

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑIΝΙΑΣ Dead Man του Jim Jarmusch

 

 

 

 

Σκηνοθεσία : Jim Jarmusch

Παραγωγής : USA / Germany / Japan / 1995

Διάρκεια : 121'

 

 

 

 

 

Υπόθεση:

Τα περάσματα πάντα ανοιχτά, και ο θάνατος γίνεται θάνατος μόνο όταν το πνεύμα παραδίδεται στον τελικό προορισμό, όταν η περιπλάνηση σε τούτον τον κόσμο τελειώνει και οι αισθήσεις χάνονται στο πιο ανεξιχνίαστης φύσης ταξίδι. Και όλα αυτά κάτω απ' την μινιμαλιστική σκηνοθεσία του Jim Jarmusch, τη σκιερή φωτογραφία του Robbie Miller και τις σκοτεινές νότες του Neil Young.
Ο William Blake(Johny Depp) ταξιδεύει με προορισμό το απόμακρο και εχθρικό Machin όπου βρίσκεται αταίριαστος σε ένα πλήθος ιθαγενών με πρωτόγονο τρόπο ζωής! Η ευκαιρία για εργασία κλείνει ερμητικά, το ατυχές γεγονός τον κάνει φονιά του υϊού του Ηρώδη του χωριού αλλά και κάτοχο μιας σφαίρας στη χώρα της καρδιάς, και κάπου εκεί ξεκινάει η υπερβατική εμπειρία του θεατή, ανάμεσα σε έναν κόσμο που χάνεται, ένα μέλλον που στην κλεψύδρα του χρόνου στερεύει και όλα αυτά υπό τη στοχαστική αφήγηση του Jim Jarmusch.
Ο σκηνοθέτης συνδέει με χειρουργική λεπτομέρεια, πρόσωπα, καταστάσεις και πράγματα και στα μακρόσυρτα πλάνα του οικοδομεί το όραμα σε ένας σπουδαίας αρχιτεκτονικής δημιούργημα. Πλάνα εξαιρετικής ευφυΐας και δημιουργικότητας(όπως αυτό με το ελάφι) είναι διάχυτα παντού. Ένα στα σημειολογικά προβάλλεται άψυχη πραγματικότητα, γύρω σε ζωντανούς ανθρώπους με φτωχές διαλεκτικές ικανότητες οι οποίοι στοιχειώνονται απ' τα εφήμερα της ζωής και καταλήγουν να κυνηγούν το πνεύμα ενός νεκρού υπό τις διαταγές του αφέντη... Ο William Blake απ' την άλλη, απομακρυσμένος από κάθε εσωτερικότητας αλήθεια, και τα δόντια του να τρέμουν στην ιδέα του θανάτου παρουσιάζεται αδύναμος, όπως όλοι μπροστά στο ανώτερο, αυτό που υπάρχει έξω απ' την στενά ορισμένη πραγματικότητα τούτου του κόσμου. Αυτό ωστόσο συμβαίνει μέχρί να γνωρίσει τον "κανένα"(Gary Farmer) σε έναν ψυχοφθόρο συμβολισμό του πνεύματος που όλοι έχουν εγκαταλείψει αναζητώντας το αύριο σε υλικούς προορισμούς. Κάτι που υποστηρίζεται απ' τους διαλόγους του αλλά και τη μοναχική του φύση. Ο "κανένας" θα αναπτύξει μια φιλική σχέση με τον William Blake(με ποιητικούς συμβολισμούς) ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για το πέρασμα που θα τον οδηγήσει στον άλλο κόσμο. Αυτή η σχέση όμως είναι και ικανή να ξυπνήσει το πνεύμα του William Blake, ο οποίος αποδέχεται πλέον την ιδέα του θανάτου και περιπλανιέται συνειδητοποιημένος προς τον τελικό προορισμό...Σκοτώνοντας μία μία τις αισθήσεις του απ' τον παλιό κόσμο(έναν έναν τα ζωντανά κομμάτια του προηγούμενου του κόσμου, αυτά που εναγωνίως ψάχνουν για καπνό). Ώσπου βρίσκεται στη βάρκα, που οδηγεί στο μέλλον, που η ελπίδα χάνεται στον ορίζοντα, και το σώμα παραδίδει ύλη-αν μπορούμε να δεχτούμε την έννοια της ανυπαρξίας- ενώ απομακρύνεται περισσότερο αντικρίζει τα τελευταία του βιώματα, τον "κανένα" και τον τελευταίο των κυνηγών του, να αλληλοσκοτώνονται σε μια κατάρριψη καλού-κακού, παραδείσου-κόλασης.
Ταινία που προσφέρεται για πολύ σκέψη, όχι αντικειμενική, αλλά υποκειμενική, έτσι όπως ορίζει ο υπαρξιακός πειραματισμός που μετουσιώνει η τέχνη, αλλά περισσότερο αξίζει να την ακολουθήσεις και να τη βιώσεις μέσα απ'το πιο προσωπικό σου "είναι". Μουσική, σκηνοθεσία, ερμηνείες(αυτές δείχνουν να λειτουργούν σαν ομάδα με ακρίβεια αγγλικού ρολογιού) αγγίζουν την τελειότητα. Το μόνο που απομένει είναι να καθίσουμε απέναντι στο μέσο αναπαραγωγής, να χαθούμε σε αυτό το υπερβατικό ταξίδι, να αγγίξουμε το κενό του Jim Jarmusch και να βιώσουμε αλήθειες και ψέματα...

 

Goya In Bordeaux (1999)

 

 

 

Σκηνοθέτης: Carlos Saura

Είδος: Δράμα, Βιογραφία

Έτος Παραγωγής: 1999 - Ισπανία- Ιταλία

Διάρκεια: 102'

Ηθοποιοί: Francisco Rabal, Jose Coronado, Dafne Fernandez, Maribel Verdú, Eulalia Ραμόν

 

 

 

 

 

Υπόθεση:

H ταινία αναφέρεται σ’ ένα καλλιτέχνη τον Francisco de Lucientes Goya (1746-1828) που ενώ ήταν εν ζωή, τα έργα του αμφισβητήθηκαν και θεωρήθηκαν σαν απλά έργα χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο κατά την περίοδο του 18ου αιώνα. Η αριστοκρατική κοινωνία τον απέρριψε σαν ασήμαντο ζωγράφο. Ο Goya 82 χρόνων πια, ζει με την τελευταία του γυναίκα Leocadia Zorilla de Weiss και συγκεντρώνει όλα του τα έργα σαν κληρονομιά για την κόρη του Rosario. Η ζωή του Goya είναι γεμάτη πολιτικές αναταραχές, μεγάλα πάθη και έκσταση από τη δόξα. Θυμάται πως στο παρελθόν, όντας νέος και φιλόδοξος είχε διεισδύσει στην αυλή του Καρόλου του 4ου, όπου κυριαρχούσε ο πλούτος και η χλιδή. Χρόνια μετά τον θάνατο του ο Goya αναγνωρίζεται ως σπουδαίος καλλιτέχνης και εμπλουτίζει την μοντέρνα τέχνη του 19ου και 20ου αιώνα.

Ο Paco Rabal δίνει μια υπέροχη ερμηνεία σαν Goya μέσα στο δραματικό και ενδιαφέρον έργο που σκηνοθέτησαν οι Carlos Saura και Vittorio Storaro. Η ταινία ξεφεύγει από τα στενά βιογραφικά όρια, κινούμενη σε ένα ιδιαίτερα υψηλό αισθητικό επίπεδο με προσεγμένη φωτογραφία.

Για το θέμα της ταινίας μίλησε ο επίκουρος καθηγητής
Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας
του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρης Παυλόπουλος.