Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

"Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956)

 

 

 

 

Σκηνοθεσία: Κακογιάννης Μιχάλης

Ηθοποιοί: Έλλη Λαμπέτη, Δημήτρης Χορν, Γιώργος Φούντας, Ελένη Ζαφειρίου,
Στέφανος Στρατηγός, Νότης Περγιάλης, Ανέστης Βλάχος, Θανάσης Βέγγος, Νίκος Φέρμας

Πρώτη προβολή: 19 Μάρτιος 1956

Διάρκεια Ταινίας: 101’

 

 

 

 

 

 

Περιγραφή:

Δύο εύποροι Αθηναίοι τουρίστες, ένας συγγραφέας (Δημήτρης Χορν) κι ένας αρχιτέκτονας (Νότης Περγιάλης), φτάνουν στην Ύδρα και νοικιάζουν δωμάτιο στο παραμελημένο σπίτι μιας χήρας (Ελένης Ζαφειρίου) με δύο παιδιά. Ο έρωτας που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στην κόρη της χήρας (Έλλη Λαμπέτη) και τον συγγραφέα θα προκαλέσει την οργή και τον φθόνο των ντόπιων, με τραγικές συνέπειες.
Η ταινία αφιερώνεται στη μνήμη του πολύ πρόσφατα χαμένου μεγάλου σκηνοθέτη Μιχάλη Κακογιάννη, αλλά και των επίσης μεγάλων ηθοποιών Έλλης Λαμπέτη, Δημήτρη Χορν, Ελένης Ζαφειρίου, Γιώργου Φούντα, Στέφανου Στρατηγού, Νότη Περγιάλη και Θανάση Βέγγου -που, εκτός από ηθοποιός, υπήρξε και ο ένας από τους φροντιστές της ταινίας. Εξαιρετική η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Walter Lassally, τιμημένου με Όσκαρ διευθυντή φωτογραφίας του "Ζορμπά" (1964), που ζει σήμερα στον Σταυρό Χανίων, έχοντας παραχωρήσει ως... διαρκές δάνειο το χρυσό αγαλματίδιο του Όσκαρ σε... ταβέρνα της περιοχής.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

“The Party” (1968)

 

 

 

 

 

Σκηνοθεσία: Blake Edwards

Ηθοποιοί: Peter Sellers, Claudine Longet and Natalia Borisova

Πρώτη προβολή: 4 Απριλίου 1968

Διάρκεια Ταινίας: 99’

 

 

 

 

 

 

Περιγραφή:

Αφού ο Μπλέικ Έντουαρτς δημιούργησε με τον «Ροζ Πάνθηρα» (1963) τον αγαπημένο επιθεωρητή Κλουζό, το 1968 ήρθε η σειρά ενός ακόμη χαρακτήρα να μείνει στην ιστορία. Ο Hrundi Bakshi όμως όχι μόνο είναι πιο ξεχωριστός από τον Κλουζό (εξίσου βλάκας, άγαρμπος και αστείος, αλλά πιο ανθρώπινος, "κακομοίρης" και συμπαθής), αλλά και αναδεικνύει το κωμικό ταλέντο του μοναδικού Σέλερς πολύ εντονότερα.

Το «Πάρτυ» έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό που αποτελεί την κινητήρια δύναμή του και ακούει στο όνομα Peter Sellers. Η ταινία είναι σχεδόν one-man show και περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τον αμίμητο πρωταγωνιστή της. Με κάποιο τρόπο, ακόμα και στις "αδρανείς" της στιγμές παραμένει διασκεδαστική, αφενός γιατί χρησιμοποιεί ως όπλο τις απίστευτες εκφράσεις του Σέλερς, αφετέρου γιατί θυμίζει βουβή κωμωδία, με αποτέλεσμα να μην περιμένεις για διαλόγους αλλά να παρατηρείς με ενδιαφέρον κάθε κίνηση που πραγματοποιείται. Υποστηρίζω ότι ως κωμωδία είναι σχεδόν βουβή όχι γιατί δεν έχει διαλόγους, αλλά γιατί σε αυτούς οφείλεται ελάχιστο από το συνολικό γέλιο και είναι, θα λέγαμε, "διακοσμητικοί". Αυτό προσδίδει στο φιλμ κάτι το τόσο, μα τόσο διαφορετικό και, παρότι συχνά του μειώνει τις ταχύτητες, το καθιστά έναν αληθινά ξεχωριστό, εμπνευσμένο και ασυγκράτητα ξεκαρδιστικό φόρο τιμής στην βουβή κωμωδία.

Και πέρα απ’ αυτά, στ’ αλήθεια αναρωτιέσαι αν οι σεναριογράφοι (μεταξύ τους και ο Έντουαρτς) είχαν πάρει τίποτα όταν έγραφαν το σενάριο, γιατί μοιάζει εξωφρενικός ο κατακλυσμός ατελείωτων ιδεών και η ακατάπαυστη έμπνευση που χαρακτηρίζουν το ανεπανάληπτο «Πάρτυ»…